Vanaf het moment dat ik weer contact heb met mijn jeugdliefde is er, ogenschijnlijk tegenstrijdig, kou in mijn lichaam geslopen. Ik voel dit het sterkst aan de achterkant van mijn hart. In mijn beeldentaal betekent dat: emotionele kou in het verleden dat aandacht wil.
Mocht ik de kou gewoon kunnen laten en er goed voor zorgen dan gaat het nog wel. Maar ik ben geconditioneerd op angst in dat gebied. Angst dat het zich gaat uitvergroten tot een longontsteking zoals ik meerder keren heb meegemaakt, mijn longen, mijn zwakke plek. Als dat door mijn lichaam gaat dan ben ik weken kwetsbaar en moe. Ik zocht in een vaste reflex voor een oplossing in weinig nuttige vragen: heb ik teveel op de kou gezeten, heb ik slecht gegeten? Ik voelde mijn strenge en straffende ondertoon naar in mijn buik. Daar heb ik nou juiste liefde en aandacht nodig. Voor mijn hart ook zeker.
Gelukkig zag ik wat ik deed en liet die vragen snel los en ben er voor gaan zitten. Ik deed mijn ogen dicht om met mijn aandacht naar de kou te gaan. Ik vroeg simpel aan de kou: “Vertel jij mij van verdriet?” en ik kreeg van binnen een heel hard, bijna vrolijk “Ja”. Zo blij was de kou dat ik er naar vroeg. Ik zei: “Nou fijn om te weten dat je geen ontsteking bent”. We zijn hand in hand naar de herinneringen gelopen die naar boven kwamen. De kou legde aan me uit: “Kijk daar voelde ik me in de steek gelaten en kijk hier voelde ik me niet gezien en dat daar, nou dat was wel echt een schok." We schenen met onze gele lantaarn warm licht op de herinneringen en na een tijdje zag ik mezelf daar ineens staan lachen.
Heel kort hierna kwam het Grote Veld mij te hulp. Met een blijde schok wist ik plots heel zeker, (wat is dat weten?) dat ik die kou opgelopen heb door een misvatting. De misvatting is, dat iemand mij zou kunnen kwetsen door niet aan mijn verwachtingen of behoeften te voldoen. Ik zag met zekerheid dat het niet waar is, omdat ik ben gemaakt van Licht en Liefde. Niemand kan daar iets aan toevoegen of van afnemen. Dit heb ik al lang ergens gelezen, het hele spirituele verhaal gaat hierover, en het begrepen met mijn hoofd. Het dieper begrijpen lijk je niet te kunnen forceren. Ik heb er op gewacht, naar gezocht en om gevraagd. Hevig naar verlangt en deze keer viel het me in op alle lagen: Ik ben een groot lichtveld, ik straal en dat is alles en verder niets. Alle overtuigingen over tekort gedaan zijn, zijn misvattingen, die mij ziek maken en ongelukkig. Ik moet mijn lamp oppoetsen, weg alle doffe vlekken.
Ik concentreerde me op het Grote Lichtveld waar Vreugde, Liefde en Inspiratie mij omarmen. (Abraham Hicks noemt dit de Inner Being) Na een tijdje schoot er een energiebaan naar mijn linker been, mijn gevoelsbeen om veilig op te staan, ik kreeg heel veel ruimte daar. Ook stroomde er energie naar mijn hoofd, waar mijn overtuigingen liggen opgestapeld. Licht nam hun plek in.
Mijn mantra voor vandaag is: Ik ben Licht en Liefde
Reactie schrijven