Gisteren was ik bij een geliefd persoon die als schrikreactie op een grote verandering in haar leven zichzelf bestookte met aanvallen over alle verkeerde keuzes die ze in haar leven heeft gemaakt en de fouten die tot deze toestand leidden. Ik moet je eerlijk vertellen dat ik gehuild heb toen ik voor haar stond en haar verhaal aanhoorde. Ik huilde om de hardheid waarmee ze zichzelf aanviel.
We denken weleens dat het leven niet zo makkelijk is en ons zogezegd te grazen neemt. Maar dat leven kan nauwelijks de hardheid evenaren die zich voordoet wanneer wij onszelf aanvallen. Echt, vaak en diep en constant. O wat ben ik stom geweest, O had ik maar, O was ik maar, daar achteraan komen de aantijgingen over je eigen tekortkomingen in hebben, handelen en zijn, qua schoonheid of aardigheid, rijkheid of gelukkigheid. Ogenschijnlijk onschuldige gedachten maar ondertussen diep kwetsend. Maar waarschijnlijk ben je het zo gewend dat je dat niet voelt
Ik sta daar te huilen om het kind in haar dat wordt aangevallen door haar eigen ouder, haar volwassen zelf, die de eerste en veiligste zou moeten zijn, haar beschermen, haar koesteren, haar dragen en stimuleren, haar liefhebben en knuffelen. Wij leren dat niet, wij kunnen dat niet, en al doen we wel oefeningen in die richting; zelfcompassie en het verzorgen van je innerlijk kind, dan zijn we goed op weg, maar de diepte van het zelf aanvallen is bijna niet te bevatten.
Dagelijks haar vasthouden, vanuit je hart je armen uitstrekken naar je buik, haar oppakken en in je hart leggen. Fluisteren en koesteren. Door de dag heen vragen wat ze nodig heeft op dit moment. Zeg misschien dat je nu even geen kans ziet maar straks zeker haar verlangen zal vervullen. Dat is het minste wat we voor haar of hem, het innerlijk kind, kunnen doen.
Mag de hele wereld over je heen vallen, jij houd jezelf vast en veilig en dan kan niks je gebeuren.
Je gelooft het niet maar vijf minuten geleden begon dit lied van Cat Stevens te spelen, dit gaat over jou en je innerlijk kind:
How can I tell you
That I love you
I love you
But I can't think of right words to say
I long to tell you
That I'm always thinking of you
I'm always thinking of you
But my words just blow away
Just blow away
It always ends up to one thing, honey
And I can't think of right words to say
Wherever I am girl
I'm always walking with you
I'm always walking with you
But I look and you're not there
Whoever I'm with
I'm always, always talking to you
I'm always talking to you
And I'm sad that you can't hear
Sad that you can't hear
It always ends up to one thing, honey
When I look and you're not there
I need to know you
Need to feel my arms around you
Feel my arms around you
Like a sea around a shore
Each night and day I pray
In hope that I might find you
In hope that I might find you
Because heart's can do no more
Can do no more
It always ends up to one thing, honey
Still I kneel upon the floor
How can I tell you
That I love you
I love you
But I can't think of right words to say
I long to tell you
That I'm always thinking of you
I'm always thinking of you
It always ends up to one thing, honey
And I can't think of right words to say
Songwriters: Yusuf Islam
Reactie schrijven