Ronddobberen in het niets

Ik heb, zeg maar, tijdelijk heftige verkering met Eckhart Tolle.

 

 

Elke dag, soms uren, breng ik met hem door, hij praat tegen mij zeer persoonlijk via youtube. Hij traint mijn gedachten, alsof je met een pincetje de dingen eruit pikt waar je niks meer aan hebt. Heel precies en secuur. Zo keer ik weg van enige gedachte over een emotie (het waarom en hoe ik er vanaf kan)  of een gebeurtenis. Hij brengt me in het NU (ja de titel van zijn boek) door steeds mijn aandacht van mijn gedachten, naar het ervaren van mijn lichaam te verschuiven. Zo kan ik een emotie bijvoorbeeld, al gevoeld, geuit en losgelaten hebben, voordat ik me iets afvraag. Het denken erover houdt de emotie juist in stand, heb ik gemerkt.

 

Alle vormen die zich aan mij voordoen zoals gedachten, emoties, mensen, mijn lichaam, mijn huis, mijn straat, mijn pan, mijn pen, zijn door mij gecreëerd. Hij zegt dat wíj ze tot leven brengen door het (voor) waar(aan) te nemen, elk in haar zeer persoonlijke illusie, die spannende film waar je de hoofdrol in speelt. Ik oefen me door de dag heen om alles waar te nemen in neutrale liefde, ik probeer me niet te hechten,  niet te reageren met mijn gedachten. Ik begin te beseffen dat alles tijdelijk is, onderweg naar verdwijnen. Iets in het verschijnen en verdwijnen van de dingen daartussen vind de tijd plaats, maar is niet werkelijk. Het enige dat werkelijk is, is dat wat IKBEN, dat al het leven is, ik doe mij tijdelijk voor als Marieke, maar dat wat IKBEN is eeuwig nee tijdloos, alles en overal.

 

 

Dat is de theorie en dan glijdt ineens de naald uit de groef over de plaat met een hels kabaal, in mijn film, wanneer ik vloek omdat ik mijn teen stoot.

 

 

Maar ik heb redelijk goed vol gehouden. Ik heb me er rot op geconcentreerd, elke gedachte , elk gevoel, elke ervaring erin op laten lossen. Na veel oefenen lukt dat aardig. Mijn aandacht verplaatsend steeds naar het leven dat IKBEN, voelend in mijn hart. Dat leven dat te vinden is in je handen, voeten, je hele lijf. Wat een ontspanning geeft dat. Wat een zwoel en makkelijk voort deinen  in de verschijnselen van dit bestaan.

 

Op zijn best laat ik alle zorgen die ik me dreig  te maken  oplossen in het grote veld van het AL. Vol vertrouwen in het niets. Mijn gedachten kunnen niet meer alles overstemmen.

 

Reactie schrijven

Commentaren: 1
  • #1

    Anneke Aartsen (dinsdag, 21 augustus 2018 12:56)

    Prachtig!!