Op één dag was ik in de hemel én in de hel. Een hele afstand zou je denken maar geloof me het is zo gebeurd. s´Ochtends liep ik nog met de hondjes in de hemel. Alles wat ik zag kwam bij mij binnen als de beste uitvoering van de werkelijkheid. Ik voelde de warme wind op mijn huid en mijn voeten waren blij met hun aarde. Ik rook een mix van bloesems die ik niet eens kon aanwijzen. Mijn gedachten een zacht kabbelend riviertje op de achtergrond. Kortom beter dan dat ging het niet worden en zo zou het altijd blijven.
In de middag was ik in de stad met één van mijn geliefde vrouwmensen. Er kwam een onderwerp ter sprake dat voor mij erg beladen is door voorbije ervaringen. Ik voelde direct weerstand om verder te luisteren maar mijn ´geweldige verstand´ zegt dingen als: `nu, daar moest je maar eens overheen zijn` en ´zo ontneem je haar de kans om daar open over te praten´, ´wat zal ze wel niet van je denken als ze het wist´. Kortom allerlei ´wijze teksten´ met de grondboodschap; Houd je vooral in en zeg niet wat je voelt. Ondertussen forceer ik mezelf om nog een vraag te stellen over het onderwerp zodat zíj zich tenminste vrij kan uitspreken. En geloof me ik vraag mezelf ook nog af; ´ze moet toch zien of voelen dat ik in een blok steen ben veranderd´. Haar vrijheid van spreken gaat ver voor mijn vrijheid van spreken, alsof de liefde voor haar belangrijker is dan mijn zelfliefde. Nou weet je wat er dan gebeurt?
Binnen tien minuten ben ik, zonder het direct te merken, van de hemel naar de hel verhuisd. Ik heb, tijdens het ontkennen van mijn gevoel en het al helemaal niet uitspreken er van, het in alle macht onderdrukken zelfs, mijn gronding verloren. Ik sta niet meer met twee voeten op de aarde, al zou iemand die me ziet zeggen dat ik duidelijk wel op de grond sta. Maar ik heb zogezegd mijn staart in getrokken en ben van het nare voelen in mijn buik hogerop gevlucht naar mijn hoofd. Mijn hoofd daarentegen geeft op een vuilere manier rumoer aan het weggeduwde gevoel. Zij zet de even gevoelde angst om in oorlogs gedachten. Zij gaat, ongelooflijk maar waar, zichzelf, mijzelf, mijn schattige zelf aanvallen met hele grote raketten. Alle onderwerpen komen aan bod. Mijn sluwe gedachten kunnen alle kwetsbare hoekjes vinden. Mijn uiterlijk wordt afgekraakt, mijn manier van lopen, mijn manier van praten, ik kan nog wel even doorgaan, mijn hele wezen tot in alle details. Een heftig bombardement die alle andere geluiden en gevoelens overstemden. En dat is een hel, geloof me, als je met een hoofd als een kamikazepiloot gericht op jezelf door de stad moet lopen. Dat is niet te doen. De omgeving veranderde in een problematisch veld, waar ik zonder voeten te hebben een weg doorheen probeerde te banen. Ondertussen probeerde ik met alle macht nog aangepast gedrag te vertonen.
Thuis verstopte ik me tot de gevechtsbewegingen afnamen. Door een gesprek met een ander zeer geliefde vrouw is dit hele slechte spel me pas bewust geworden. Ik heb gedacht dat ik de stad gewoon niet goed verdraag, gevoelig als ik ben. Met het nadrukkelijke leerdoel om voortaan bij alle geboden gelegenheden mijn gevoel uit te spreken. `Dit onderwerp geeft mij een onprettig gevoel´. Een simpele stap om de hemel op aarde te kunnen bewonen.
Reactie schrijven